Clubbing en operatie

Vrijdags waren we gaan clubben met Stonex. We hadden hem leren kennen toen we voor overleg naar de universiteit voor verpleegkundigen waren gegaan.
Samen met Dominique, een studente die ook bij ons in het Zithahouse zat hadden we afgesproken te gaan stappen. Stonex zou ons de leuke clubs laten zien. We begonnen bij een diplomatenbar. Hier zag je dat iedereen genoeg geld had, want iedereen was goed gekleed en er waren redelijk wat blanken mensen. Na hier even gezellig gekletst te hebben gingen we naar een club waar we konden dansen. Dit was echt een lokale club voor lokalen mensen. Het was mooi aangekleed met allerlei versierverlichting. De toilet was net als in china een gat in de grond.
Aangezien er normaal geen blanken mensen in die club kwamen wilde we iedereen met ons dansen. Gelukkig had Stonex dit al snel door en gingen we door naar de volgende club, dit was mijn favoriet van de avond. Het was een bar genaamd Chessie, hier kwamen ook mensen van andere culturen. De muziek was verschillend en ze draaide oude en ook nieuwe muziek, dat maakte het erg leuk!
Hierna gingen we naar de laatste club waar Stonex en zijn vrienden altijd eindigen en dit vonden hun de leukste club. Er waren 2 zalen, eentje draaide old school en de andere wat meer dansmuziek. De muziek was echter niet zo leuk en hadden het snel voor gezien. Stonex bracht ons toen netjes naar onze guesthouse waarna hij nog 3 uur had doorgefeest. Het was een leuke ervaring, maar ik was blij dat we met 4 lokale mannen waren. Wanneer we werden lastig gevallen zorgde hun ervoor dat we met rust werden gelaten. Het waren eigenlijk een soort bodyguards, maar die ook gezellig mee danste en kletste.


Operatie

Op woensdag mocht ik bij Dr. Heim naar een operatie kijken. Bij patiëntje op mijn afdeling moest zijn re-bene worden geamputeerd.
Dit was eerst nog een heel gedoe. De 23ste gaven beide ouders toestemming voor de operatie, maar hadden nog geen formulier ondertekend. Op dinsdagochtend was vader niet aanwezig en was moeder van mening verandert. Ze wilde niet dat de been van haar kind werd geamputeerd. Zolang moeder geen toestemming gaf en het formulier niet ondertekende werd het kind niet geopereerd. Die middag na de lunch kwam vader naar mij toe, hij was 1 van de weinige ouders die Engels kan. Hij vroeg aan mij of er echt geen andere mogelijkheid, ik legde toen uit dat de wond al in zo’n ver stadium was dat er geen andere mogelijkheid meer was. Dit accepteerde hij, met veel pijn natuurlijk(dit kon je van zijn gezicht aflezen) en vroeg of ik dit aan de moeder wilde uitleggen. Aangezien moeder geen Engels kan had ik gezegd dat ik dit zou doen zodra mijn collega aanwezig is, dit vond hij goed. In plaats van naar zijn zoon te gaan ging hij naar buiten, wat ik dus heel raar vond.
Toen mijn collega aanwezig was, vertelde ik het verhaal, maar gaf ook dat vader naar buiten was gegaan en dat ik het raar vond om dit te doen zonder dat hij erbij was. Hier was mijn collega mee eens en wachtte we eerst totdat vader terug was.
Toen vader terug was waren we naar de moeder van het kind gegaan om het gesprek aan te gaan. Je zag dat moeder het hier ook heel moeilijk mee had. Ze gaf aan het kind mee naar huis te willen nemen, dat hij dood zou gaan van de wond dat was dan maar zo. Zo had god het bedoeld. Dit vond ik heel moeilijk om te accepteren om mij hierbij neer te leggen. Maar nu was het een discussie tussen vader en moeder en niet meer aan ons. Gelukkig gaf moeder vroeg in de ochtend op de 25ste toestemming, waarna meteen het formulier werd ondertekend. Gelukkig had Dr. Heim in de middag nog een plekje vrij en kon hij geholpen worden. Op de operatietafel was het ook de eerste keer dat ik de wond zag( hier in het ziekenhuis is wonden verzorgen een taak van de arts en niet van de verpleging). Toen ik de wond zag begreep ik meteen waarom de operatie zo noodzakelijk was en hierop niet te lang gewacht moest worden. De ouders hadden eerst de wond zelf behandeld met paracetamol en andere medicatie waar ze zelf aan konden komen en zijn hierna eerst naar een medicijnman geweest voordat ze naar het ziekenhuis gingen. Het was dan ook te laat om de wond nog te behandelen toen het kind in het ziekenhuis aankwam.
Gelukkig kon zijn leven gered worden met een beenamputatie. De amputatie was interessant om te zien en ik heb dan ook mijn ogen uitgekeken. Ik heb ook foto’s gemaakt hoe het proces plaatsvond. Voor degene die ze willen mag hier om vragen als ik weer terug ben in NL.
Na de operatie begreep het kind helemaal niks van, waarom moest zijn been eraf. Hij wilde ook niet meer eten. Dit vond ik echt zo zielig, alleen moeder was bij het kind en aangezien die ook niet 100% achter de operatie stond was het moeilijk voor haar om het kind te motiveren om te eten en liet dit ook bij de verpleging liggen. Gelukkig was hij de volgende dag alweer lekker aan het smikkelen. Het kind heeft er nog steeds moeite mee en het is moeilijk om een lach op zijn gezicht te toveren. Gelukkig doet een ballon wonderen en kreeg ik een klein lachje te zien, het is een begin


Iedereen harstikke bedankt voor de donaties en alle bedragen zijn samen al tot een mooi bedrag gekomen. Mocht je nog willen doneren mag dit altijd! We willen graag van een mooi bedrag naar een superbedrag om het ziekenhuis te helpen! Je mag me dan mailen op: ivonnuh87@hotmail.com

We, met name de ouders van Noortje, zijn al druk bezig met spullen aan te schaffen.

Kus,
Ivonne

PS: bij de foto’s een super schattig kindje op de afdeling, mijn favoriet;).